Kutten

Tien jaar geleden deed ik een poging tot ondernemen. Of heel eerlijk: het is de naam ‘poging’ al nauwelijks waard. Ik gooide een site in de lucht en dacht dat de klanten daar vanzelf aan zouden blijven plakken. Spoiler: nee.

Een klein jaar geleden bevond ik mezelf opnieuw voor de imposante glazen gevel van de KvK. Veel ouder en wijzer en met een totaal ander plan. Ik wilde de leukste stellen van Nederlandhelemaal de moeder trouwen als trouwambtenaar. Gewoon, naast mijn baan in loondienst.

Maar hoe meer ik voor mezelf bezig was, hoe gelukkiger ik ervan werd. En zo ontstond het idee om te onderzoeken of het tóch niet iets voor mij was, dat ondernemen. En dan niet alleen trouwen, want dat gebeurt toch vooral in de zomermaanden, maar daarnaast mijn eigen eerste liefde weer omarmen: het tekstschrijven.

De laatste maanden werk ik daarnaartoe. Dat gaat gepaard met zo hard netwerkborrelen dat je er oprispingen van krijgt en avonden achter elkaar kutten in Canva – dat was er in 2014 nog niet. De YAAAASSSSSEN van het gevoel te hebben dat ik eindelijk doe wat ik moet doen, worden soms net zo hard onderuit ge-Iejoord (door mezelf, natuurlijk) bij een kleine tegenslag of als het me weer niet snel genoeg gaat.

Maar dit keer zet ik door. Teksten van Mars in 2014 was na een paar maanden allang een online spookstad met een sheriff die uit wanhoop een shitty job in loondienst had aangenomen. Teksten van Mars 2024 is sterker. In copy, want hallo enorme bak ervaring en eindeloze woordgrappen en spitsvondigheden. In netwerken, want ik zie inmiddels zelf ook mijn toegevoegde waarde. Maar vooral in doorzettingsvermogen.

De 1.0 geloofde er niet in en ging er dus ook niet voor. De 2.0 is één vader armer en één kind rijker en ziet dat het leven te kort is om iets anders te doen dan je absolute droom naleven. Dus zoals die viral jongen met z’n octopus: okayyyy let’s go.

Ook als het niet morgen lukt.

Of over een maand.

Kutten wordt uiteindelijk mijn sleutel tot succes.