Schimmelschaamte

Al een paar weken liep ik rond met schilferige plekjes, naast m’n slaap en tussen m’n vingers. Zal wel door de winter komen, dacht ik. Maar het trok niet weg. En nadat ik het universele huisartsenadvies had uitgespeeld – paracetamol en 2 weken aankijken – reed ik dus toch maar naar de echte huisarts.

Het was een jonge huisarts, begin 30. Bij de praktijk waar ik zit heb ik nog nooit twee keer hetzelfde gezicht voor me gehad. Hij bekeek de plekjes terwijl ik vertelde wat ik zelf al geprobeerd had: minder zeep gebruiken, goed invetten, een paar weken smeren met eczeemcrème. ‘Dat helpt alleen als het eczeem is,’ vertelde hij. Ja logisch, dacht ik, maar je probeert eens wat en echt kwaad kan het ook niet. Bovendien kunnen we dat dan dus al wegstrepen, want ik zit niet graag onnodig bij de huisarts.

‘Ik denk dat het een schimmel is en dat is niets om je voor te schamen.’ De zin kwam er in één soepele beweging uit. Hij hield mijn blik vast om niet naar die ranzige schilfers te hoeven kijken. Het was nog niet in me opgekomen dat het iets kon zijn waar ik me voor moest schamen. Maar dat was dit gelukkig dus niet.

De weken daarna smeerde ik schimmelcrème, gewoon van de drogist, en dat werkte als een tierelier. Als het je bedoeling is om méér huidirritatie te krijgen dan. Inmiddels hingen de vellen erbij en werd ik ’s nachts wakker van de jeuk. In eerste instantie dacht ik nog: dit is vast zo’n geval waarbij het eerst erger wordt voordat het opklaart. Maarmet het trouwseizoen in aantochthad ik ook geen zin om nog veel langer met rode vlekken in m’n gezicht rond te lopen.

Voor het eerst kreeg ik dus dezelfde huisarts weer te zien, 4 weken later. Zo kon hij zelf vaststellen dat het inderdaad erger was geworden. ‘Misschien is het dan toch eczeem,’ dacht hij hardop. Dat ik daar al weken crème tegen gesmeerd had, was in dit stadium kennelijk irrelevant.

‘Of schurft.’

Verbaasd keek ik hem aan. ‘Schurft?’

‘Het lijkt er wel wat op, maar dan zouden je huisgenoten ook last moeten hebben.’ Even voelde ik me gevleid dat hij dacht dat ik nog op kamers woonde, in plaats van met man en kind in onze eengezinswoning in Purmerend. ‘Maar ik schrijf eerst een corticosteroidezalf voor en dan verwacht ik je eigenlijk niet meer terug te zien.’

En gelukkig: die zalf doet wél wat ‘ie moet doen. Ik ben weer klaar voor m’n close-up tijdens een bruiloft dit seizoen.

Maar wat het nou was? Daar kom ik vast niet meer achter.

Laat staan of ik me ervoor moest schamen.